هر زامان آناما فیکیرله‌شنده اوره‌ییم بیر تیکه اولار. خوش گون گؤرمه‌ین ساوادسیز آنامین اوره‌یی، ماهنی و سؤزله دولو اولسا دا یاشامی ماهنی‌سیز و سؤزسوز کئچیر. سس‌سیز تئلویزیونا باخیب "آنا نه‌یه سسینی اوجالتمیران"نین جاوابیندا "سؤزلریندن باش تاپمیرام، بئله‌سی قولاغیم دینجه‌لیر" دئینده اوره‌ییم سیخیلیر. فارسی دانیشان توکانچی‌لارین دئدیگی قیمتدن باش تاپماییب گؤزلرینی معصومجاسینا منیم آغزیما تیکنده ایسته‌رم آنامین الینی توتوب بو شهردن قاچام. "دیل بیلمیرم کی" دئمکله اوشاق‌لاری دیندیرمک هوسیندن کئچنده، تک باشینا یئددی اوشاغی بویا باشا گتیرن قادینین عاجیزلیگی اوزومه چیرپیلیر. صاباح "دونیا آنا دیلی گونو" دور. آنا دیلینده مدرسه ایسته‌میرم تکجه "آنا دیلی"نی بو شهرین آنالارینا قایتارین !
هر وقت به مادرم فکر می کنم قلبم از جا کنده می‌شود. دنیای او برخلاف قلبش که پر از نغمه های عاشقانه است، بی شعر و ترانه سپری می شود. در سکوت در بی صدایی. وقتی تلویزیون را بی صدا تماشا می کنداز او می پرسیدم مادر چرا صدای تلویزیون را خاموش کرده ای؟ می گوید : " من که از حرف هاش سر درنمی آرم اینطوری گوشم هم درد نمی کنه" قلبم را لا به لای سنگهای مهیبی حس می کنم که هر آن سنگینی آن مرا تا سر حد مرگ سوق می دهد. وقتی یاد نگاه معصومانه اش می افتم که چشم به دهان من می دوزد تا حرف مغازه داری که تصمیم گرفته فارسی با مشتریانش صحبت کند برای او ترجمه کنم، تما م وجودم ناله سر می کشد می خواهم دستهای مادرم را بگیرم و از این شهر فرار کنم.عجز مادرم، زنی که هفت بچه را به ثمر رسانده است و ناتوانی اش برای صحبت کردن با کودکانی که والدینشان زبان رسمی راجایگزین زبان مادریشان کرده اند هر روز چون سیلی بر گوش من نواخته می شود. فردا روز جهانی زبان مادری است. زبان مادری ام را به مادران این شهر بازگردانید.
